Artykuł ten dedykuje wspaniałym kobietom, mamom, żonom, partnerkom, kochankom, przyjaciółkom, które spotkałam w swoim życiu

Co nas bardziej denerwuje i przeraża, powrót do pracy która jest dla nas męcząca gdzie już czujemy się wypaleni czy zastraszeni, czy kwestia zostawienia dziecka i nie patrzenia na niego przez kilka godzin dziennie?

Boimy się powrócić do pracy bo:

- boimy się że nie damy sobie rady. Powrót do pracy dla mamy, która niedawno urodziła dziecko, bardzo często wiąże się ze stresem. Powoduje go nie tylko rozłąka z maluchem, ale także fakt, że po długim czasie trzeba się zmierzyć z nowymi obowiązkami, nauczyć czegoś nowego lub przystosować do zmian, które zostały wprowadzone podczas nieobecności w firmie.

- bo szef nas na pewno zwolni? Skoro nie było nas tak długo to pewnie znalazł już kogoś na nasze stanowisko i jest z tej osoby zadowolony. A jeśli nawet tak jest to jak nie ta praca to inna!

Przede wszystkim organizujemy/planujemy/załatwiamy dobrą opiekę nad dzieckiem dla naszego maleństwa. Jest to albo drugi rodzic, albo babcia/dziadek albo Niania albo żłobek czy Klub malucha. Warto o tym pomyśleć na kilka tygodni przed powrotem do pracy i zostawiać malucha z tą osobą na parę godzin dziennie a w tym czasie jechać sobie np. na zakupy. W przypadku żłobka lub Klubu też warto wcześniej już dziecko tam wozić na parę godzin dziennie by się zaaklimatyzowało. Powracając ostatecznie do pracy będzie nam lżej wiedząc że dziecko jest w dobrych rękach i że nie płacze za nami. I sam fakt rozstania staje się jakby lżejszy J Bardzo dobra jest też zabawa w „a kuku”, która oswaja dziecko z perspektywą zniknięcia mamy ale zaraz się pojawiającej. Maluch jeszcze nie ma wyczucia czasu czy zniknięcie na chwile czy na kilka godzin jest porównywalne.

Jeżeli możemy sobie na to pozwolić – może warto wrócić na ¾, ½ etatu?

Laktacja – można pracować i nadal karmić piersią. Co prawda trzeba zastanowić się czy ściągać pokarm i zostawiać na czas pobytu w pracy, czy wdrożyć mleko modyfikowane. W każdym bądź razie Kodeks Pracy przewiduje dla kobiety karmiącej dwie 30 minutowe przerwy na karmienie, jeżeli pracuje co najmniej 4 godziny dziennie.

Psychologia rozwojowa dziecka – czy rozłąka z mamą jest dla dziecka traumatycznym przeżyciem?

Kiedy dziecko łatwiej zniesie rozstanie? Wg psychologii rozwojowej”

- Gdy czteromiesięczne niemowlę, na pół dnia traci z oczu najbliższą osobę, czuje się zagubione, a nawet przerażone, bo nie rozumie jeszcze, że mama wróci – taką umiejętność ma dopiero półroczny maluch.

- Około szóstego miesiąca życia niemowlę gwałtownie protestuje, gdy mama wychodzi do pracy, i bardzo za nią tęskni.

- Kiedy maluch ma siedem-osiem miesięcy także nie powinien rozstawać się z najbliższą osobą, bo przeżywa tzw. lęki separacyjne, typowe dla okresu nabywania samodzielności. Pozostawienie dziecka nawet w najlepszych rękach nie zastąpi mu obecności mamy.

- Spokojniejszy ze względu na możliwość rozstania okres, to koniec pierwszego roku, a potem wiek ok. piętnastego-osiemnastego miesiąca, ale wówczas często kończy się karmienie piersią. Dwie straty jednocześnie to zbyt wiele. I tu nam pomogły zmiany co do urlopu macierzyńskiego, który aktualnie trwa 20 tygodni i dodatkowy urlop rodzicielski – 32 tygodnie lub 34 w zależności ile dzieci się urodziło.

Na powrocie kobiety do pracy może zyskać cała rodzina.

Mama:

- zaczyna się rozwijać zawodowo

- wychodzi ze świata dziecięcego do świata ludzi

- zaczyna dbać o siebie wkońcu wychodząc z domu dresy nie zawsze pasują J

- spełnia się

- jest bardziej zorganizowana planując zakupy, robiąc obiady i jednocześnie pracując zawodowo

Dziecko

- staje się bardziej samodzielne

- zdobywa nowe doświadczenia

- ma kontakt z rówieśnikami co pozwala mu rozwijać się społecznie

- ma kontakt z innymi członkami rodziny np. z tatą, babcią…

Rodzina

- poprawa budżetu domowego

Ważne by decyzja powrotu do pracy była akceptowana przez całą rodzinę, by Mama miała wsparcie i pomoc w realizowaniu domowych obowiązków w Tacie.

Ja wracałam do pracy zawodowej po 24 tygodniowym urlopie macierzyńskim. Mimo że kocham bardzo swoje dziecko, to siedząc w domu miewałam stany depresyjne. Z jednej strony uśmiechałam się do gaworzącego brzdąca z sercem przepełnionym miłością a z drugiej wylewałam potoki łez na swój los – czasami 10 h lub kilka dób sama z dzieckiem (mąż często wyjeżdżał w podróże służbowe), wszystkie koleżanki, znajomi pracowali lub zajmowali się swoimi rodzinami, nie miałam do kogo buzi otworzyć oprócz syna: a gugu! A ja zawsze pracowałam z ludźmi i dla ludzi dlatego było to dla mnie traumatyczne. Tylko sprzątanie, spacery, zakupy, pranie, prasowanie i gotowanie obiadu. Zawsze coś dla kogoś a gdzie w tym wszystkim byłam ja?

Razem z mężem podjęliśmy decyzje o moim powrocie. Znaleźliśmy opiekunkę która 3 tygodnie przed moim powrotem oswajała się z synkiem a on z nią, uczyli się przebywania ze sobą i dzięki temu ja spokojniejsza wracałam do pracy na cały etat. Był też lęk czy podołam nowym i świeżym zadaniom, musiałam zaktualizować swoje umiejętności i wiedzę ale strach ma wielkie oczy i udało się wszystko przetrwać.

Czego życzę wszystkim mamom rozważających powrót do pracy lub już powracających .

Jeszcze jedna ważna sprawa – prowadząc szkolenia i warsztaty spotykałam różne osoby, w tym kobiety które swoje życie poświęciły rodzinom – rezygnowały z pracy zawodowej na rzecz wychowywania dzieci i pielęgnowania ogniska rodzinnego. Nadszedł dzień gdy dzieci wyfrunęły z gniazda a też - o zgrozo małżonkowie, znajdując sobie nowe, młodsze żony i dzieci. Moje uczestniczki przeżyły załamanie, rozstanie i co najważniejsze desperacką próbę odnalezienia się na rynku pracy po długotrwałej przerwie w karierze zawodowej. Niestety przeważnie zaczynały pracę poniżej swoich kwalifikacji ale musiały coś robić by przetrwać i po kilkudziesięciu latach pomyśleć o wieku emerytalnym. 

I tego Wam kochane kobiety nie życzę.